Waar het voor de één een papieren herinnering is, is het voor de ander nog altijd een levende, pijnlijke en zelfs gruwelijke wond in de persoonlijke historie. Mensen kunnen nog helder voor de geest halen dat op 10 mei 1940, de Duitse troepen Nederland binnenvielen.
Mensen zullen de uitzichtloze situatie hebben meegemaakt waar door de Duitse militaire op Joden werd gejaagd. Gezinnen werden van huis en haard verdreven en in de verraderlijke nachten opgehaald om zonder pardon op transport richting Westerbork, Vught of elders te worden gezet. Eenmaal in de provincie aangekomen was de eindbestemming nagenoeg bereikt. Het was slechts uitstel van executie. De dood trad vanaf dat moment langzaam en pijnlijk in.
Velen hebben hun leven gewaagd om in het verzet het vaderland te dienen en zoveel mogelijk levens te sparen en belangrijke informatie te delen. Kinderen hebben hun vaders en vrouwen hun man zien vertrekken om te voldoen aan de Arbeitseinsatz, ingesteld door de Wehrmacht. Als ze al terugkwamen, vaak onherkenbaar en voor het leven getekend.
Slachtoffers, kinderen, kleinkinderen en vele generaties verder zullen de herinneringen aan de tweede wereldoorlog in vele gezinnen nog altijd springlevend zijn. Laten we uit respect voor de slachtoffers, nabestaanden en overlevenden de 4 mei herdenking en 5 mei viering voorbehouden aan de mannen en vrouwen, jongens en meisjes, die al dit leed hebben meegemaakt of de gevolgen ervan nog altijd ondervinden.
Deze periode in de Nederlandse geschiedenis dient nooit vergeten te worden.
Leestip 1: Ik ontsnapte uit Auschwitz - Rudolf Vbra
Leestip 2: De joodse bruid - Edith Hahn Beer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten