Van God in de coalitie tot Nar in de oppositie

Anderhalf jaar lang heeft de politiek zich rondom de Grote Blonde Leider afgespeeld. Hij kon geen twitterbericht plaatsen of de mainstream media waren volslagen van slag. Extra journalisten werden opgetrommeld en verloven ingetrokken. Iedereen wilde er getuige van zijn op welke manier Wilders nou weer aan het polariseren was. En welke zielige minderheid er nu weer de gordijnen in werden gejaagd. En je hoeft het woord ´moslim´ maar te laten vallen of de NOS wist niet hoe snel ze de oppositie aan tafel moesten krijgen om huilie huilie te doen. Want zo zielig. En onbeschoft.



Bij de afgelopen verkiezingen werd het een nek-aan-nek race tussen Rutte en Cohen. De eerste trok uiteindelijk aan het langste eind. Het was trouwens nog een wonder dat Job zo dichtbij kwam. Elk televisie-interview was een regelrechte vernedering, zelfs zo erg dat je na 2 uitzendingen al met het schaamrood op de kaken begon te zappen. Er waren momenten dat ik liever naar Nederland Zingt keek dan naar Job. Je kreeg medelijden met Job. De chaos was compleet nadat hij, met 1 zetel minder dan de VVD, de informateur aanraadde om het over rechts te proberen. Kansen voor de socialisten waren toen snel bekeken. Cohen was gezien. Dag Job.

Rutte, Verhagen en Wilders hadden al vrij snel een akkoord op tafel. Eentje waar, volgens Rutte, de Nederlander de vingers bij kon aflikken. Tegelijkertijd zaten ze bij de PvdA te nagelbijten. Klein strategisch foutje. De spindoctor (die van Ella) was met pek en veren de socialistische heilstaat uitgejaagd. En ook zijn opvolger was geen groot strateeg. Gegokt en verloren. Dat worden vier fijne jaren in de oervervelende oppositiebankjes.

Het MGM trio stond schaterlachend en dijenkletsend van de pret het nieuwe regeer- en gedoogakkoord te presenteren. Eindelijk zouden niet de daders als slachtoffers worden neergezet, maar mocht u met preventief geweld een inbreker het huis uit sodemieteren. Het aantal immigranten zou afnemen en we mochten met 130 km/u over de snelweg jakkeren. Wilders had eindelijk de kans een groot aantal van het verkiezingsprogramma ten uitvoer te brengen en zich te ontwikkelen als een waar politicus. Een rechtse wind ging er waaien. Maar verder dan een slap windkrachtje 4 zijn we nooit gekomen.

Maar al snel werden ook de gezichten van Rutte en Verhagen steeds somberder. Wilders hield zich dan wel aan de afspraken, maar vond het nodig regelmatig ronduit onbeschoft van leer te trekken. Zodra de mogelijkheid er was pakte hij die met beide handen aan om vriend en vijand stevig aan te pakken. Zelfs in het eigen clubhuis was de trojka weinig stabiel. Doe eens normaal man! Doe zelf normaal! Maar de schijn van het gezellige vriendenclubje werd professioneel in stand gehouden.

Tot het Catshuis overleg begon. Daar werd zeven weken ontspannen onderhandeld over nieuwe bezuinigingsmaatregelen. En Geert trok de stekker er uit, bijna op het moment dat Rutte en Verhagen vol trots hun victorie speech zouden houden om het zojuist bereikte akkoord wereldkundig te maken. Het kabinet Rutte 1 was gevallen.

Nooit zou Wilders zo’n grote kans krijgen zijn plannen in een regeerakkoord vast te leggen. Van krachtig oppositie voeren tot het nemen van verantwoordelijkheid is een -te- grote stap gebleken. En terwijl Geert opnieuw een vurig betoog hield vlogen Arie, Alexander en Jolande als aasgieren over het gewonde kabinet. De prooi lag voor het grijpen. En ze hebben het gegrepen. Zij noemen dat verantwoordelijkheid nemen, over je eigen schaduw stappen of ik weet niet wat voor holle frases ze er voor hadden bedacht, maar snel waren ze wel.

Rutte heeft Wilders een kans gegeven. Die kans is nu voorbij. En komt nooit meer terug. Geert had alle macht, maar heeft die kinderlijk eenvoudig weggegeven. De invloed van de PVV is voorgoed verleden tijd. Van God in de coalitie tot Nar in de oppositie. Het kan snel gaan.

Het Binnenhof komt langzaam tot rust, en zo leven we nog lang en sommigen zelfs gelukkig.